Het opdrachtgevend bestuur formuleerde een zorgvisie die een voorkeur aangaf voor een kleinschalige benadering van de leefgroepen. De kleinste een­heid werd door de opdrachtgever op acht bewoners gesteld. Toch werd het gebouw zo geconcipieerd dat het een grootschalige werking niet uitsluit:

- Om de interne organisatie te vereenvoudigen en het gebouw beter beheersbaar te maken voor bv. nachtpersoneel

- Omwille van de economische realiteit: de zorgsector kampt met een nijpend personeelstekort

- De woon- en zorgbehoeftes van diverse bewoners­groepen kunnen verschillen, en vragen soms om een grootschalige, en soms om een kleinschalige aanpak.

De vorm van het terrein, de noodzaak tot fasering en de nabijheid van historisch erfgoed vormden een bijkomende uitdaging. Het vrij beperkte terrein wordt namelijk grotendeels ingenomen door de gebouwen van het woonzorgcentrum. Deze zijn in gebruik en kunnen pas worden afgebroken wanneer de bewoners verhuisd zijn naar de nieuwbouw. Daarom wordt het gebouw in twee fases opgetrokken.

De ruggengraat van het concept is een tien meter brede as van zuidoost naar noordwest, evenwijdig met de andere gebouwen van de campus. Deze as verbindt de hoofdingang en de publieke zone met de verschillende leefeenheden. De kamers en de assisten­tiewoningen sluiten er links en rechts op aan. De kamers zijn gegroepeerd in blokken van acht en sluiten zo op de leefeenheden aan, dat men de grootte van de leefgroep kan aanpassen aan de specifieke noden.

Per bouwlaag kan zo gekozen worden, om in groepen van vier keer acht, twee keer zestien of één keer twee­ëndertig personen te werken. In het kader van de kleinschaligheid worden verscheidene toegangen gerealiseerd, zodat elke leefgroep van acht personen als een afzonderlijke entiteit (een flat) kan functioneren.